چادرهاى کاروان حسینى، به فرمان امام (ع)، در مکان پاکیزه‏اى که آثار آن تا به امروز باقى است، بر پا گردید. امام (ع) در جایى دور از آب اقامت گزید که به وسیله یک سلسله بلندى و پشته احاطه مى‏شد. این بلندى‏ها از شمال شرقى، متصل به محل باب السدره در شمال آغاز مى‏شد و تا محل باب زینبى در سوى غرب ادامه مى‏یافت. سپس به سوى محل باب قبله از سوى جنوب فرود مى‏آمد؛ و این بلندى‏هاى نزدیک به هم یک نیمدایره را براى بیننده تشکیل مى‏داد؛ و دسته گل رسول خدا (ص) در این دایره هلالى شکل محاصره گردید. «1»
پس از آنکه چادرهاى حسین (ع) و خانواده و فرزندانش بر پا شد، خویشاوندان آن حضرت چادرهاشان را در پیرامون آن بر پا کردند؛ «2» و پس از آن چادرهاى اصحاب بر پا شد.
سید محمد حسن کلیدار بر این باور است که اردوگاه حسینى در همان محلى که بار و بنه‏شان را پایین آوردند نبود. بلکه در جایى دورتر و در نزدیکى درمانگاه حسینى کنونى قرار داشت. وى در این باره به طرحهاى جنگى آن روزگار استناد مى‏کند که میان طرفین جنگ دست کم دو میل فاصله بوده است؛ چون در عملیات جنگى براى اسب تازى و دیگر کارها به چنین مسافتى نیاز مى‏باشد. همین طور چادرها باید دور از تیررس دشمن و تیرهایى که میان طرفین مبادله مى‏شود، نصب مى‏گشت. او همچنین براى اثبات دیدگاه خویش به چند شاهد تاریخى استناد مى‏کند. «3»
شیخ باقر شریف قرشى این دیدگاه را مردود دانسته، مى‏گوید: گمان قوى بر این است که اردوگاه حسینى، در جاى کنونى یا اندکى دورتر از آن بوده است؛ زیرا انبوه سپاه اموى که به جنگ حسین (ع) آمده بود، جز اردوگاه کوچکى در پیش روى نداشت: اردوگاهى که‏                    
امام (ع) از آن به خانواده یاد مى‏کند. بنابراین نیروهاى طرفین با هم برابرى نداشت تا میان آنها به فاصله‏اى دو میلى یا بیش‏تر نیاز باشد.
سپاه اموى اردوگاه حسین را در محاصره گرفت، به طورى که وقتى عمر سعد تیر آغاز جنگ را پرتاب کرد و تیراندازان لشکرش آغاز به تیراندازى کردند، هیچ کس در اردوگاه امام (ع) نبود، مگر اینکه تیرى به او اصابت کرده حتى چادر برخى زنان پاره شد. چنانچه فاصله زیاد مى‏بود، به زنان اهل بیت تیر اصابت نمى‏کرد. مؤید سخن ما اینکه وقتى امام حسین (ع) در میان سپاه اموى سخنرانى کرد، زنان با شنیدن صداى وى به گریه افتادند، در حالى که اگر فاصله زیاد مى‏بود، صداى حضرت به آنان نمى‏رسید. البته دلایل بسیار دیگرى نیز وجود دارد که اردوگاه حسین در جاى کنونى بوده است. «1»

(با کاروان حسینى(ج‏4)، ص: 82)